Rozdział 16
Wędrowaliśmy już dwie doby. Nicholaus szedł z Willym z
przodu, a ja z Simonem pilnowaliśmy tyłów. Miałam na oku Rose, a zwłaszcza
Kathy. Nie ufałam jej. W końcu chciała mnie zabić.
Miałam wrażenie, że
ktoś nas obserwuje, nie byliśmy bezpieczni. Spojrzałam kątem oka na mojego
mentora, posłał mi uspokajający uśmiech. Usłyszałam w oddali dźwięk połamanej
gałęzi. Zatrzymałam się i rozejrzałam
dookoła. Simon też się zaniepokoił. Gestem dłoni kazał mi zostać, a on sam
poszedł sprawdzić niebezpieczeństwo.
- Co się stało? – zapytała Rose. Kazałam im wszystkim
zamilczeć. Zza drzew wylazła jakaś wielka zielona postać. To był ogr, który
czaił się na nas. Jego stopy były większe od nas, a twarz zarośnięta grzybami.
- Simon!- zawołałam i z Nicholausem osłoniliśmy resztę. Po chwili dołączył mój mentor odpychając mnie
za siebie. Potwór chwycił blondyna i rzucił daleko. Zaczynałam powoli panikować.
W głowie zrodził mi się plan. Ujrzałam małe pomieszczenie schowane w jaskini, w
sam raz dla nas. Palcem wskazałam Carolyne otwór, a ja rzuciłam ogra większym
kamieniem w głowę. Zawył groźnie i zwrócił się w moją stronę, a ja zaczęłam
uciekać. Stwór mnie gonił i próbował trafić jakimiś drzewami i skałami.
- Eleanor! – usłyszałam krzyk Simona. Zignorowałam go i
próbowałam odciągnąć uwagę ogra. Kątem oka spostrzegłam nieprzytomnego
Nicholausa. Próbowałam go podnieść i ocucić. Powoli otworzył oczy i wrócił do
rzeczywistości.
- Moja głowa – chwycił za nią, a na jego dłoni pojawiła się
krew. Syknął lekko i wszystko sobie przypomniał.
- Musimy uciekać, szybko! – znowu ryk. Zaczęliśmy uciekać,
ale niestety blondyn nas spowalniał. Próbowałam znaleźć jakieś rozwiązanie,
cokolwiek. Stwór chwycił mnie za nogę i podniósł do góry – biegnij! –
rozkazałam mu.
- Sprowadzę Simona! – kiwnęłam głowę i jednocześnie
próbowałam się uwolnić.
- Ładna pani – odezwał się, a ja rozszerzyłam oczy ze
zdumieni a.
- Wypuść mnie! – zażądałam.
- Pani iść ze mną – zarzucił mnie na bark i szybko gdzieś
ruszył.
- Simon! – krzyczałam. Ten się wspinał na jakąś górę i po
chwili znaleźliśmy się w jaskini. Czuć było zgniliznę. Usadził mnie w jakimś
kącie – czego ode mnie chcesz?!
- Ja chcieć żonę – uśmiechnął się szeroko, gdzie czuć było
jego obrzydliwy oddech. Przestraszyłam
się. Podniosłam się i próbowałam uciec, lecz ten mnie złapał i przyparł mnie do
ściany.
- Ja mam chłopaka! Zostaw mnie! – wierciłam się w każdą
stronę.
- On się nie liczyć. Należysz do mnie – zaśmiał się i
pocałował mnie w głowę. Zostawił na niej swoją ślinę a ja się skrzywiłam –
Twoje imię – ścisnął mnie mocniej.
- Eleanor… -wysapałam.
- Pit – puścił mnie i poszedł usiąść – chce dzieci. Rodzinę.
- Ja nie...
- Zamknij się! – warknął i rzucił mnie kamieniem większym
ode mnie. Ledwo go ominęłam.
- Pozwól mi odejść – prosiłam.
- Spać! – zamknął mnie w jakiejś klatce. Czułam się jak
zwierze. Jednak byłam w stanie się prześlizgnąć. Uśmiechnęłam się sama do
siebie i udałam, że zasypiam.
Kiedy Pit już zasnął uwolniłam się. Po cichu wróciłam się w
stronę wyjścia. Westchnęłam niesłyszalnie na dworze i jak najszybciej
uciekałam. Niestety usłyszałam jego potworny krzyk i jeszcze bardziej
przyśpieszyłam. Wołałam o pomoc, miałam nadzieje że mnie ktoś usłyszy. Jego
kroki były coraz bardziej głośne, a ja traciłam wiarę. Wyciągnęłam z buta mały
nożyk i rzuciłam nim w jego czoło. Żałowałam, że wcześniej nie pomyślałam o swojej
broni, jaka ja głupia byłam. Ogr się przewrócił i stracił przytomność.
Wiedziałam jednak że nie na długo, ponieważ tym go nie zabiłam. Kiedy biegłam
ujrzałam Simona.
- Simon! – zawołałam. Odwrócił się i pobiegł w moją stronę,
a ja rzuciłam się w jego ramiona. Moją twarz chwycił w dłonie i ukazał uśmiech
pełen ulgi i szczęścia.
- Jesteś nienormalna! Mógł Cię zabić, zjeść lub zgwałcić.
Tak się bałem, szukałem Cię, nie uratowałem Cię…
- Chciał mnie za żonę – zaśmiałam się, a on skarcił mnie
wzrokiem.
- wiesz co to znaczy? – kiwnęłam przecząco głową – że chce
potomstwa, a raczej zauważyłaś, że jest dużych rozmiarów. Więc jego dzieci też
by takie były. Czyli jak by nadchodził ich czas rozszarpałyby Cię od środka –
po chwili wszystko sobie wyobraziłam. Ugryzłam się w język, by powrócić do
świata realnego.
- Bałam się…
- Jestem z Ciebie dumny – przytulił mnie mocno i pogłaskał
po głowie – co Ty masz… fuj
- jego ślina… - zaśmiałam się na cały głos, a on wytarł ją w
mój brzuch – muszę się gdzieś umyć.
- Spokojnie. Przyjdzie na to czas – chwycił mnie za dłoń i
poprowadził do przyjaciół – jak się czujesz?
- Jestem trochę zmęczona, ale nieważne – uśmiechnęłam się –
jest tu gdzieś jakieś jezioro?
- Niedaleko. Zaprowadzę Cię
Kiedy się umyłam i w jakimś stopniu wyprałam rzeczy
ruszyliśmy w stronę jaskini, którą wcześniej znalazłam. Carolyne i Rose
natychmiast się na mnie rzuciły. Zaraz po tym poszliśmy spać. Simon miał tej
nocy wartę z Willym. Nicholaus podziękował mi za pomoc podczas ataku ogra.
Obiecał mi gorącą czekoladę kiedy wrócimy do akademii. Oczywiście jeśli nas z
niej nie wyrzucą.
Następnego dnia ruszyliśmy w dalszą drogę. Zrozumiałam, że
to był początek niebezpieczeństw, które na nas czyhają. I to wszystko z mojej
winy… musiałam go uratować. Nawet jeśli będę musiała powalić milion ogrów to i
tak to zrobię. Jestem mu to winna.
Koniec 16 rozdziału. Przepraszam, że tak długo ale byłam na wakacjach i nie zaprzestałam pisania. Wasze opinie ? ; )
