5 rozdział

Rozdział 5

Miałam właśnie lekcje pływania z Nathalie, właśnie z tą, która nas przyłapała na spożywaniu alkoholu. Ja, Carolyne i Rose uważnie słuchałyśmy tego co kobieta nam chciała przekazać. Nathalie była wampirem i była w porządku. Jednak jeśli chodzi o lekcje była strasznie wymagająca.  Nie znam osoby, która byłaby od niej lepsza w tej dziedzinie. Nie licząc oczywiście syren. Są to w końcu wodne stworzenia, ale zdarzały się przypadki gdzie nawet Nathalie była od nich lepsza.  W trójkę stałyśmy i czekałyśmy na pierwsze polecenie.

- Na rozgrzewkę osiem basenów dowolnym stylem. – Spojrzała się na grupę.  – No ? Na co jeszcze czekacie ? Na oklaski ? Do roboty !

 Krzyknęła, a ja szybko wskoczyłam na główkę i płynęłam kraulem.  Skończyłam pierwszy basen i odepchnęłam się stopami o ścianę i zaczęłam drugi. Słyszałam jak nauczycielka każe nam przyśpieszyć. Tak jak chciała przyśpieszyłam. W krótkim czasie skończyłam rozgrzewkę.

- Bardzo dobrze Eleanor, ale i tak za wolno. – Skomentowała Nathalie.

Co prawda byłam pierwsza, ale i tak za wolna. Usiadłam na ławce i czekałam aż reszta skończy. Na szczęście nie musiałam długo czekać.

- Teraz każdy z was po dwadzieścia razy wskakuje i wyskakuje z basenu. Macie na to – Spojrzała się na zegarek. – Czterdzieści sekund. – Wszyscy ustawiliśmy się na swoich miejscach i czekaliśmy na polecenie. – Start !

Krzyknęła, a ja tak jak potrafiłam wskakiwałam i wyskakiwałam z basenu. Po lekcji pływania przyszedł czas na matematykę z ciotką Agnes.  Siedziałam klasycznie z Carolyne. Rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym z czego co jakiś czas upominała nas nauczycielka.

- Jeszcze raz was upomnę i dostaniecie jedynkę za nieuważanie na lekcji. – Zagroziła. Kiwnęłyśmy tylko głową ledwo powstrzymując się od śmiechu.

- Oczywiście pani Abajew . – Odezwała się Carolyne. – Będziemy już grzeczne.

- Zobaczymy. – Odpowiedziała lekceważąco.  – Eleanor ile to będzie ? – Spojrzałam się na tablice i w głowię natychmiast pojawił mi się wynik.

- Siedemnaście. – Odpowiedziałam uśmiechając się do cioci.

- Dobrze. – Wróciła do tłumaczenia tematu. Ja i przyjaciółka wróciłyśmy do dalszej rozmowy.

Zaraz po dzwonku udałyśmy się na lunch. Przy stoliku jak zwykle zasiadłam ja z moją współlokatorką, Rose, Lucy, Tony, Leo, Alice, mój brat i Peter. Byliśmy zgraną paczką i jak już mówiłam – każdy w kimś się podkochiwał.

- Słyszeliście o tych morderstwach ? – Zaczął temat Tony. Przyznam, że mnie zaintrygował.

- Jakich morderstwach ? – Uprzedziła mnie Alice. Zrobiła przerażoną minę jak to wróżki.

- Wczoraj Łowcy znaleźli cztery osoby. – Odpowiedział. – Byli przymocowani do drzew i każdy z nich na czole miał wyryty numerek. – Zrobił krótką pauzę. Wyobraziłam sobie jak to wyglądało i zrobiło mi się niedobrze. – Najgorsze jest to, że byli zwykłymi ludźmi. I nie mieli w sobie ani grama energii życiowej.

- Demony. – Stwierdził fakt mój brat. – Gdzie ich znaleźli ? – Zapytał.

- Zaledwie parę kilometrów od naszej Akademii. – Westchnął.

- Wuj miał race. – Odezwałam się. – Demony są coraz bardziej potężniejsze skoro odważyli się zrobić coś takiego w miejscu, gdzie roi się od Łowców.

- Wiadomo cos o tych ludziach ? – Dopytywał się Leo.

- Nie pochodzili z Crawley. Pierwsza kobieta nazywała się Suzanne De Fines i pochodziła z Francji. Miała 34 lata i na czole widniał numer jeden.

- Nie była nawet z Anglii. – Zauważyłam.

- To nie wszystko. Numer dwa na czole miał niejaki Nikolaj Popow. Był z Rosji i miał 26 lat. – Alica miała już łzy w oczach. Nie lubiła takich sytuacji. Nie lubiła jak w ogóle komuś działa się krzywda. - Numerem trzy była Eva Kisch z Niemiec. Miała 42 lata. – Spojrzał się teraz na wszystkich i spuścił głowę. – Czwórka przypadła na siedmioletniego Edgara Larsena z Norwegii.

- Bydlaki ! – Oburzyła się Lucy.

- Skąd to wiesz ? – Spytałam się Tony ‘ego. Przeraził mnie ten cały numer cztery. Jak można było zabić małe dziecko ?!

- Podsłuchałem rozmowę łowców. Zdawali akurat raport dyrektorowi.

- Po co to zrobili … - Płakała moja kuzynka. Przytuliłam ją starając się jakoś uspokoić jej emocje.

- Musieli mieć w tym jakiś interes. – Wtrącił Peter. – Te numerki na czołach muszą coś oznaczać.  No bo po co by je … nie wiem nawet jak to nazwać. Skrobali ?

- Może teraz chcą je oznaczyć. Pokazać Łowcą ile osób zamordowali. – Odezwała się po raz pierwszy Carolyne.

- To nie ma sensu. Gdyby tak było nie zostawiliby ich tak blisko Akademii. Po co by mieli ryzykować ? – Felix miał racje. – W tym musi być coś większego. - Spojrzałam się na Rose.

- Nie miałaś jakiejś wizji ? – Wbiła we mnie wzrok. Wiedziałam co to znaczy.

- Pokazywały mi się flagi Francji, Rosji, Niemiec i Norwegii oraz czwórka ludzi. – Pokiwała głową. - Nie wiedziałam co to znaczy. Teraz wiem, że chodziło o morderstwa.

Wszyscy zamilkli. Nikt nie chciał się odezwać. Ciszę przerwał dzwonek oznaczający koniec lunchu. Postanowiłam na dzisiaj zakończyć lekcję i pójść na dach szkoły. Zawsze tam chodziłam by uwolnić się od rzeczywistości. Mogłam tam spokojnie podumać i zrelaksować się. Wyobrażałam sobie tych nieszczęsnych ludzi, którzy zostali schwytani przez Demonów. Nie rozumiałam jak można było być tak bezdusznym. Zaśmiałam się kpiąco. Przecież oni właśnie nie mieli dusz. Zastanawiałam się czy istniał jakiś dobry Demon. No bo czemu nie ? Zawsze były jakieś wyjątki. Tylko gdyby mieli jeszcze serca… Lecz czy czują ? Osobiście nie miałam do czynienia z żadnym z nich i bałam się jak będzie wyglądać moje pierwsze spotkanie. Jeśli dam plamę i mnie zabije ? Nawet nie chciałam o tym myśleć. Umrzeć z myślą, że zawiodłam ojca ? Nigdy. Dałabym rade. W walce nie powinno być żadnych wątpliwości. Bo jeśli je masz to najnormalniej w świecie zginiesz. Niby nic, a jednak.

- Czy Ty czasem nie masz lekcji ? – Usłyszałam męski głos za plecami. Natychmiast się odwróciłam i wstałam. Simon. Cholera.

- Owszem. – Ujrzałam na jego twarzy błysk rozbawienia. – A Ty warty ? – Strzelałam.

- Owszem. – Odpowiedział tak jak ja. – I jak widać na warcie znalazłem Ciebie na dachu podczas gdy powinnaś byś na zajęciach.

- I co ? Poślesz mnie do dyrektora ? – Syknęłam. – Dołoży mi więcej treningów z Tobą. Straszne. - Przewróciłam oczami.

- Przestań marudzić. Twój wujek chce dla Ciebie dobrze.

- Skąd wiesz, że jestem z nim spokrewniona ?

- Od niego. Zagroził mi, że jeśli nie zajmę się Tobą odpowiednio to pożałuje. – Zaśmiałam się. – No poważnie.

- Więc co ze mną zrobisz ? – Zapytałam przypominając mu, że złapał mnie na wagarach.

- Jeśli Cię zaprowadzę na lekcje to i tak uciekniesz, prawda ? – Kiwnęłam głową uśmiechając się szyderczo. – To posiedzę sobie z Tobą. – Spojrzałam się na niego z nutką kpiny.

- Nie powinieneś pracować ?

- Mam warte akurat na dachu. – Westchnęłam, a on się roześmiał.

- To prawda co się stało ? – Zmieniłam temat. Simon doskonale wiedział o co mi chodzi. Zaskoczyłam go jednak tym, że wiedziałam o morderstwach.

- Niestety. – Odwrócił wzrok. Nie pytał nawet skąd posiadam taką wiedze. – Sam ich znalazłem. – Ścisnął palce uspokajając się.

- To musiał być straszny widok. – Nie wiem czemu, ale miałam go ochotę przytulić.  Powstrzymałam się jednak w ostatniej chwili. Skarciłam się nawet w myślach, że przyszło mi do głowy coś takiego.

- I był. – Spojrzał się mi w oczy.

- Jesteśmy tu bezpieczni ? – Musiałam zadać te pytanie.

- Nie masz się czego bać. – Posłał mi ciepły uśmiech. – Przy mnie nic Ci nie grozi.

- Nie o siebie się martwię. – Skomentowałam. Położyłam mu dłoń na ramieniu. – Martwię się o was. Skoro Demony rosną w siłę to nie jesteście bezpieczni. – Westchnęłam. – Wracam na lekcję. Widzimy się jutro, prawda ? – Kiwnął głową. Uśmiechnęłam się na pożegnanie i wróciłam na lekcję. 

~~~~
Komentujcie. Każdy komentarz motywuje mnie do dalszej pracy ; ))