7 rozdział

Rozdział 7

- Wyżej garda. – Poprawił mnie Simon. Moim zadaniem było po prostu uderzać w jego klatkę piersiową jak najmocniej, a następnie bronić się przed jego uderzeniami. – Lepiej. Chociaż i tak idealnie nie jest. – Trening przerwał nam jakiś blondyn w wieku Simona.

- Stary idziemy na piwo ? – Klepnął mojego trenera w plecy.

- Nicholas jestem zajęty. – Wskazał mnie dłonią. – Poza tym dzisiaj mam dyżur.

- Cześć, jestem Nicholas. – Przywitał się ze mną. – A ruda koleżaneczka jak się zwie ? – Puścił do mnie oczko.

- Eleanor. – Odpowiedział za mnie Simon. Westchnął głęboko i się roześmiał. – Jest uczennicą Akademii. Czwarty rok.

- Naprawdę ? – Zarumienił się blondyn. – Cholera, taka strata. A chłopaka masz droga Eleanor ? – Pocałował mnie w dłoń.

- Mam drogi Nicholasie. – Uśmiechnęłam się żartobliwie.

- Nie ma się co dziwić. – Zrobił smutną minę. – Może wybierzesz się z nami na małe piwo bezalkoholowe ?

- Nicholas przestań. – Rozkazał Simon. Po jego minie widać było, że jest zażenowany i jednocześnie wkurzony. – Przerwałeś nam trening.

- Mogę wam pomóc. Też w końcu jestem Łowcą Demonów. – Wyciągnął z płaszcza mały sztylet i podrzucił go wykonując jednocześnie salto w tył, a na końcu zwinnie go złapał i schował z powrotem do kieszeni.

- Koniec na dzisiaj. Wracaj do pokoju.

Warknął mój trener i wyszedł z sali. Spojrzałam się na niespodziewanego gościa i poszłam do szatni się przebrać.  Szukałam moich ubrań, ale nigdzie ich nie było. A w spodniach miałam telefon. Kopnęłam ścianę i wyszłam z pomieszczania podążając w stronę pokoju. Jednak kiedy na drzwiach od mojego pokoju wisiały rzeczy od razu domyśliłam się kto dopuścił się takiego czynu.

- Słaby kawał. – Powiedziałam sama do siebie.

Oczywiście musiała to być Kathy, bo tylko ona nie ma wyobraźni. Zabrałam ubrania i weszłam do pokoju gdzie siedziała pod oknem moja przyjaciółka. Cały czas dręczyło ją to, że Demon o mały włos jej nie zabił. Nie mogła znieść myśli, że ją pokonał. Usiadłam koło niej i ją przytuliłam.

- Jak się czujesz ? – Spytałam załamaną Carolyne .

- Lepiej. – Patrzyła się ślepo przez okno. – Nie rozumiem jak mogłam go nie rozpoznać. Ty byś go przecież rozpoznała w pierwszej sekundzie.

- To był Twój pierwszy kontakt z nim. Każdemu może się zdarzyć. Nie wiem czy nie zareagowałabym tak samo. – Obdarzyłam ją pocieszycielskim uśmiechem. – Chciałaś dobrze.

- Nie ważne. Nie nadaje się na Łowce. – Z jej oczu poleciała łza.

- Nie poddawaj się. Nie przeżyłabym takiej straty.

 Dziewczyna wstała i wyszła z pokoju bez słowa. Patrzyłam się na drzwi przez pewien czas. Kiedy wzięłam prysznic i ubrałam się w czyste rzeczy wyszłam na spacer. Znalazłam się przy fontannie i tam postanowiłam sobie usiąść i się zrelaksować. Usłyszałam czyjeś korki i nie wiadomo czemu się schowałam za drzewem.

- Akademia nie jest już tak bezpieczna jak kiedyś. – Powiedział nieznajomy mi głos.

- Trzeba wzmocnić straż. – Rozpoznałam wujka. – Żadnemu adeptowi nie może spaść włos z głowy.

- Ma się rozumieć panie Abajew.

- Ilu zginęło ? – Spytał, a ja na poczułam ciarki na plecach.

- Dwóch Łowców.

- Cholera jasna ! – Krzyknął dyrektor. – Nie chce słyszeć już o żadnej śmierci, chyba że Demonów. Ma się rozumieć ?! Nie macie informować o tym rodziców.

- Oczywiście panie Abajew.

- Możesz już iść.

To wszystko co usłyszałam, ale nie byłam z tego zadowolona. Poczekałam parę minut zanim wyszłam zza drzewa. Nie chciałam, by ktoś przyłapał mnie na podsłuchiwaniu. Wróciłam do fontanny i na niej po raz kolejny spoczęłam. Chciałam być sama. Przynajmniej na ten czas. Wpatrywałam się w swoje odbicie fontannie i zastanawiałam się jaka jestem naprawdę. Wpatrywałam się w odbicie atrakcyjnej rudej dziewczyny, która była córką Łowcy i Wróżki. Ulubienica tatusia, od której wymaga się więcej od Felixa. Ma być najlepsza i nie ma innej opcji. Nie może przecież nikogo zawieść, tak została wychowana. Wystraszył mnie Leo kiedy zobaczyłam jego odbicie. Niestety instynktownie kopnęłam go w krocze.

- Matko Leo ! Przepraszam, nie strasz mnie więcej. – Podbiegłam do mojego skulonego chłopaka. – Nic Ci nie jest ?

- Wszystko ok, ale boli mnie trochę przyrodzenie. – Trzymał się za jądra. Trochę za mocno go kopnęłam.  

- Nie trzeba było się zakradać. – Uśmiechnęłam się. – Twoją dziewczyną jest w końcu Łowca.

- Właśnie o tym sobie przypomniałem. – Zaśmiał się.  Wciągnął głęboko powietrze i usiadł. – Jak Ci minął dzień ?

- Okej. – Tyle miałam do powiedzenia. Postanowiłam informacje, które niedawno wyłapałam zostawić dla siebie.  – Boli jeszcze ?

- Już mniej. – Przytulił mnie. – Wiesz, że Cię kocham ?

- A wiesz, że ja Ciebie też ? – Pocałował mnie czule.  Przed nami wyskoczyła czarnowłosa kobieta z rogami. Szybko wstałam i zasłoniłam Leo ciałem.  Był to Demon. Uśmiechała się szyderczo i przyglądała mi się z rozbawieniem.

- Czego tu szukasz ? – Warknęłam.

- Rozrywki. – Zaśmiała się. – Liczę, że mi ją dostarczysz.

- Wynoś się za nim wezwę Łowców.

- Sama nim jesteś. – Zrobiła krok bliżej. Rzuciłam się na nią, ale ona była szybsza i zrobiła zgrabny unik. Znowu się śmiała. – Widać, że kadetka.

- Leo uciekaj do Akademii i wezwij Łowców. Ja się nią zajmę. - Rozkazałam przyglądając się wrogowi.

- Zajmiesz się mną mała smarkulo ?

Jej oczy kipiały złością i rozbawieniem. Pobiegła w moją stronę, a ja  szybko kopnęłam ją  w brzuch. Zachwiała się lekko, ale zaraz oddała mi tym samym, ale czułam , że mocniej. Pobiegła w stronę Leo. Wstałam szybko i chwyciłam ją za rękę rzucając ją za siebie. Wstała i spoglądała się na mnie rozłoszczona. Skoczyłam najwyżej jak się da i celowałam w jej kolano, ale ona chwyciła mnie za nogę i rzuciła w fontannę. Uderzyłam się w głowie i nie mogłam wstać. Chwyciłam się za nią i na dłoni zobaczyłam krew. Strasznie kręciło mi się w głowię. Czarnowłosa podeszła do mnie i chwyciła mnie za gardło jednocześnie mnie podnosząc. Jej usta rozszerzyły się i czułam, że wysysa ze mnie energię życiową. Widziałam jak ją w siebie wchłania. Powoli traciłam przytomność. Nagle wylądowałam znowu w wodzie. Usłyszałam krzyk Demona. To był Simon. Przyszedł mi  z pomocą i walczył z nią. Jednak ona uciekła, a on podszedł do mnie i wziął mnie swoje umięśnione ramiona.

- Nie pozwól jej uciec. – Wysapałam ledwo.

- Krwawisz. – Patrzył się na mnie zatroskany.

- Goń ją, ona jest ważniejsza. – Próbowałam zejść, ale on trzymał mnie mocno.

- Wcale nie. – Spojrzałam się w jego oczy i ostatnie co pamiętam to jego słowa. – Dobra dziewczynka.

~~~~~

Koniec. Jeśli sie wam podobało zostawcie po sobie komentarz. Każdy komentarz od was jest dla mnie motywacją do dalszego pisania ! ; )))