10 rozdział

Rozdział 10

Następnego dnia dyrektor zwołał apel. Już cała szkoła dowiedziała się o zaginięciu Mii. Po minie Kathy spostrzegłam cos niepokojącego. Nie była załamana ani zmartwiona, ale radosna. Skomentowała to, że ciągle się jej przyglądam. Przecież każdy martwiłby się o swoją młodszą siostrę. Zapomniałam jednak, iż Kathy jest wiedźmą bez uczuć. Teraz tylko potwierdziła moje przekonania. Leo trzymał mnie za rękę chcąc mnie uspokoić. Co jakiś czas posyłał mnie jakiś uśmiech, który zwalał z nóg. Kochałam tego wampira. Dodawał mi otuchy w złych chwilach, takiej jak tej. Bałam się o los akademii i on o tym wiedział.

- Moi drodzy uczniowie! – wykrzyczał wuj – proszę się uspokoić! – zadrżałam lekko, a nawet nie wiem czemu – pragnę wam oznajmić, że jesteście tu bezpieczni. Niestety ze względu na demony zabraniam jakichkolwiek wyjść. Domyślam się, że wszyscy wiedzą o zniknięciu Mii. Daje wam słowo, że zrobimy wszystko aby ją odnaleźć i sprowadzić całą i zdrową – westchnął zmęczony – to wszystko. Możecie się rozejść.

Wyszłam jako ostatnia, ponieważ nie śpieszyłam się. Chciałam zostać z Leo i czuć się bezpiecznie. Spojrzałam się na niego spode łba i poprosiłam by poszedł się ze mną przejść. Nie musiałam prosić go dwa razy. Jak zwykle miły, otwarty i kochany. Cud chłopak. Poszliśmy do ogrodu usiąść i pobyć ze sobą. Zauważyłam, że spędzamy ze sobą dość mało czasu i to mnie martwiło.

Leżeliśmy wtuleni do siebie na trawie rozmawiając o pierdołach. Co jakiś czas opowiadał jakieś głupie żarty, które mnie „rozśmieszały”. Mogłam zapomnieć o tych wszystkich demonach, porwaniach i morderstwach, a przynajmniej na jakiś czas.

- Jak twoi rodzice? – zapytałam. Jak już wspominałam wcześniej nie akceptowali jego diety.

- Nic nowego. W ogóle się nie odzywają. Mają mnie gdzieś – myślami był już gdzie indziej – takie życie – skomentował, jednocześnie zakończając temat.

Moją uwagę przykuła Rose, która siedziała na murze i z kimś rozmawiała. Postanowiłam zobaczyć kto miał ten zaszczyt. Wspięłam się po cichu na drzewo każąc Leo zamilknąć. Za granicą naszej akademii stał wysoki, umięśniony mężczyzna, którego włosy miały barwę ciemnego blond. Musiałam przyznać, że był przystojny. Dziewczyna o różowych włosach śmiała się i widać było, że mile spędza czas. Jednak kiedy na czole tego mężczyzny zobaczyłam malutkie rogi zaniemówiłam. Wspięłam się wyżej, ale stanęłam na kruchej gałęzi i zaraz poleciałam na sam dół czując, że na nodze pojawi się wielki siniak. Na moje nieszczęście przy spadaniu krzyknęłam i Rose to usłyszałam. Zdążyłam się ukryć za krzakami, ale Leo nie miał takiego szczęścia. Dziewczyna zeskoczyła szybko z muru i krzyknęła jakieś niezrozumiałe pożegnanie Podbiegła do mojego chłopaka i zaczęła się na niego drzeć.

- Co tu robiłeś?!

- Spaceruje – odpowiedział krótko – w końcu to teren szkoły.

- Co widziałeś?

- Tylko jak siedziałaś na murze. Wiesz, że to niebezpieczne – pouczył ją. Słowo daje, że jakby mogła to zabiłaby go wzrokiem.

- Zachowasz to dla siebie? – poprosiła go robiąc minę niewinnego szczeniaczka.

- Oczywiście – Kiwnęła mu głową i odeszła. Poczekałam aż zniknie i wyszłam zza krzaków.

- Dziękuję, że mnie nie wydałeś – obdarowałam go całusem w usta.

- Co tam robiła?

- Rozmawiała z demonem – patrzyłam się na mnie z niedowierzaniem. Nie mógł w to uwierzyć, zresztą sama nie potrafiłam.

Tyle by było z naszego dnia. Wróciliśmy do naszych kwater, gdzie na mnie czekał jeszcze trening. Wzięłam torbę i  podążyłam do dali gimnastycznej gdzie czekał już na mnie Simon. Siedział na parapecie i spoglądał na krajobrazy za oknem. Usłyszał kiedy weszłam, ale chwile odczekał. Rzuciłam torbę w kąt i stałam w miejscu zastanawiając się ile jeszcze mam czekać. Zeskoczył zwinnie i posłał mi uśmiech na przywitanie.

- Gotowa na dzisiejszy trening?

- Jak zawsze

Wziął mnie na bieżnie. Przez całe dwie godziny musiałam skakać przez specjalne przepaście. Każda była szersza od drugiej i nie obyło się bez mojej wpadki. Przy ostatnich trzech dziurach wleciałam. Byłam już cała w błocie co mnie jeszcze bardziej denerwowało. Simon śmiał się ze mnie mówiąc, że jestem cienka i do twarzy mi w brązie. Pod koniec treningu udało mi się przeskoczyć wszystkie i pod wpływem emocji rzuciłam się na plecy mojego trenera. Wtuliłam się w  niego, a on odwzajemnił mój uścisk. Gdy dotarło do mnie co ja wyczyniłam odsunęłam się i zaczęłam się śmiać. Czułam jego perfumy, które doprowadzały mnie do obłędu. Po wszystkim poszłam do pokoju gdzie siedziała Carolyn. Zaskoczyło mnie to, iż siedziała z moim bratem i nawet mnie nie zauważyli. Skoczyłam na łóżko tak by mnie spostrzegli.

- Cześć piękna! – uściskała mnie przyjaciółka. Felix był wyraźnie zawiedziony moim przybyciem.

- Przerwałam wam w czymś? – posłałam im szyderczy uśmieszek.

- Skądże znowu – odpowiedział Felix – Ale dobrze by było gdybyś się poszła jeszcze przejść  - zaśmiał się, a ja pokazałam mu język.

Co sądzicie o tym rozdziale i o nowym wyglądzie bloga ? Może być ? Mam nadzieje, że was nie zawiodłam, bo starałam się sprostać waszym oczekiwaniom. Chciałabym zaprosić was również na mojego drugiego bloa "Niewidoczny". Był to mój pierwszy i troszeczkę go zaniedbałam. Więc serdecznie was pozdrwiam i życzę miłego dnia. ; )