11rozdział

Rozdział 11

Kolejny tydzień minął spokojnie. Nabierałam siły dzięki treningom z Simonem. Niedługo miał być dzień zjazdów. To znaczy, że rodzina i przyjaciele mogli przyjechać odwiedzić swoich bliskich w akademii.Zarówno nauczycieli jak i uczniów. Mama z tatą mieli przyjechać w każdej chwili, a rodzice Carolyne niedawno przyjechali. Przywitałam się z nimi kulturalni, wymieniłam parę zdań, a następnie wyszli z swoją córką się przejść. Po jakimś czasie wpadł do mnie Felix, który postanowił ze mną czekać na rodzicieli. Zdążyłam posprzątać w pokoju, co u mnie jest rzadkością. Naprawdę nie lubię sprzątać. W pokoju rozległo się pukanie. Wyskoczyłam z łóżka i poleciałam otworzyć drzwi. Stała tam drobna ruda kobieta. 

- Cześć mamo!- skoczyłam na nią i mocno przytuliłam. Ucałowała mnie w głowę. 

- Tak tęskniłam moja mała córeczko - chwyciła moją twarz w dłonie i ucałowała w czoło - jak się czujesz?

- Dobrze. Już dawno zapomniałam o tamtym ataku - wysłałam jej uspokajający uśmiech, a ona znowu mnie przytuliła.

- Też tu jestem - upomniał się Felix. 

- Nie da się Ciebie nie zauważyć syneczku - uścisnęła mojego brata, a patrząc na jego minę wiedziałam, że stęsknił się równie mocno jak ja - Co u Ciebie słychać? Znalazłeś wybrankę swojego życia? 

- Przestań. Jestem wolny strzelec - zaśmiał się.

- Gdybyś widziała jak się ugania za Carolyne - wybuchłam śmiechem.

- Zamknij się - zarumienił się i zawstydził. Znowu się zaśmiałam. 

- A gdzie jest tata? - zauważyłam, że go nie było z mamą.

- Rozmawia z kolegami - westchnęła znudzona - chodź, zaprowadzę was do niego. 

Wyszliśmy z pokoju przy okazji wpadając na Leo. Do niego nikt nie przyjechał. Zrobiło mi się go żal i zaprosiłam na wspólny piknik, jednak on odmówił. Wtuliłam się w niego mocno i podążyłam za matką. Odprowadziłam go wzrokiem. Tata stał z znajomymi. Podeszłam do niego zakrywając mu oczy. 

- Zgadnij kto to? - zapytałam.

- Demon? 

- No wiesz co? - zaśmiałam się, a on zakrył mnie w swoim szczelnym uścisku. Przerwała nam jakaś blondynka, która we mnie wpadła. Zmierzyłam ją wzrokiem. Była wilkołakiem - chodzić nie umiesz? - była znacznie starsza ode mnie. 

- Przepraszam, przepraszam - położyła mi dłoń na ramieniu, a ja ją odrzuciłam - szukam Simona... O jesteś ! - do pomieszczenia wszedł mój trener, a ta blond idiotka rzuciła się mu na szyje - Tak tęskniłam kochany! - obdarzyła go namiętnym pocałunkiem, a mi zrobiło się niedobrze. 

- Kto to? - zapytałam taty.

- Narzeczona Simona - uśmiechnął się - dobrze, że w końcu sobie kogoś znalazł - popatrzyłam na nią jeszcze raz i poczułam się... nie wiem. Zraniona? Tak. Nie wiem dlaczego, ale rozczarowałam się. Kiedy mój trener mnie zauważył wezwał mnie ruchem ręki. 

- Coś się stało? - zapytałam oschle. 

- Poznaj Olivię. Olivio, poznaj Eleanor - podałam rękę, jak nakazywało kulturalne zachowanie - to moja uczennica - zwrócił się do swojej ukochanej - jest na prawdę świetna. A to moja zguba - pokazał na blondynkę i zgarnął od niej kuksańca. 

- Za pół roku bierzemy ślub - pocałowała go w policzek - czuj się zaproszona, wraz z Twoją rodziną. Simon dużo mi o Tobie mówił i nie może doczekać się waszych wspólnych polowań. 

- Dziękuję za zaproszenie - uśmiechnęłam się sztucznie - ja również nie mogę się doczekać - spojrzałam się na mentora. Patrzył się na mnie jakoś dziwnie. Nie rozumiałam tego spojrzenia - przepraszam, muszę wrócić do rodziców.

- Oczywiście Eleanor - odezwał się - nie będziemy Cię zatrzymywać - klepnął mnie w plecy, a ja przewróciłam oczami - jutro o 6? 

- Pewnie - pożegnałam się z jego wybranką i wróciłam do rodziców. Dobry humor zniknął i pozostałam naburmuszona. 

***

Mieliśmy właśnie piknik i Leo postanowił się jednak przyłączyć. Odetchnęłam z ulgą, bo mogłam zapomnieć o tej "słodkiej" parze zakochanych. Na samą myśl o nich robiło mi się niedobrze. Leżałam wtulona w mojego wampira i rozmawialiśmy z moją rodziną. 

- Mamy do was szczere pytanie - zaczął ojciec, a ja się przestraszyłam jego poważnym tonem głosu.

- Jakie? - zadrżałam. 

- Zabezpieczacie się? - dokończyła mama, a ja z zażenowania schowałam głowę w pierś Leo. On też nie wiedział co powiedzieć.

- Mamo, my... - zaczęłam się jąkać - my nie...

- Nie?! - tata rozszerzył oczy gniewnie - zepsujesz sobie karierę!

- Tato nie dramatyzuj...

- Jak to nie? Co sobie inni pomyślą? 

- My ze sobą nie sypiamy - odezwał się mój chłopak - obydwoje odetchnęli z ulgą, a mojego brata wyraźnie rozśmieszała ta sytuacja. 

- To dobrze, dobrze - ucieszyła się moja matka. Naszą rozmowę przerwał dźwięk dochodzący z telefonu taty. Odszedł parę kroków od nas i zaczął z kimś rozmawiać. Dobrze wiedzieliśmy o co chodzi. Po paru minutach wrócił.

- Musimy wracać kochanie - zrobił smutna minę - wzywają mnie - i tale z dnia zjazdów - przepraszam Cię córciu - przytulił mnie mocno - obiecuje, że niedługo znowu przyjedziemy.

- I po godzinie znowu będziesz wezwany - mama się nie odzywała, ale podejrzewałam, że w głębi serca przyznaje mi rację. On chyba również. Felix się wkurzył i bez słowa wrócił do akademii. Pocałował tylko w czoło matkę i zniknął. 

- Taka praca łowcy - pokręcił  głową. Poczułam łzy w oczach, ponieważ robiłam wyrzuty ojcu, a w przyszłości będę taka sama. 

- Masz racje - z oczu poleciała jedna kropla. On palcem ją wytarł i uścisnął mnie najmocniej jak się da.

- Kocham Cię Eleanor. Jesteś moją córeczką i nigdy o tym nie zapominaj - słyszałam jak mama płacze. Jak to wróżka, takie sceny ją wzruszają. Uwielbiam to w niej.

Odprowadziłam ich do samochodu i pożegnałam się z każdym osobno. Kiedy odjechali natknęłam się na Kathy. Cholera jasna. 

- Cześć ruda świrusko - popchnęła mnie, a ja spróbowałam się opanować. 

- Czego chcesz? - warknęłam. 

- Zabawić się 

 Wyciągnęła ręce przed siebie i jej oczy zrobiły się fioletowe. Nagle poleciałam do tyłu i uderzyłam w samochód. Czy ja nie mogę mieć spokojnego dnia? Próbowałam wstać, ale znowu poleciałam. Tym razem wleciałam w drzewo. Blond jędza śmiała się w najlepsze. Dzięki magii miała nade mną przewagę, a przynajmniej teraz. Schowałam się za dąb. Gdy nie miała mnie w zasięgu wzroku nie mogła mi nic zrobić. Wdrapałam się na drzewo. Ostatnio często to robiłam i powoli nabierałam coraz lepszą wprawę. Nie widziała tego. Kiedy myślała, że stoję za nim cierpiąca z bólu ja ładnie schowałam się na górze. Nie wiedziała co zrobić, gdy mnie tam nie zobaczyła. Podniosła wzrok ku górze, a ja na nią wskoczyłam i przytrzymałam ręce. 

- Puszczaj mnie szmato! - krzyknęła. 

Jej oczy znowu zrobiły się fioletowe i poleciałam wysoko. Wylądowałam na betonie plecami. Zwijałam się z bólu. Zdałam sobie sprawę, że chce mnie zabić i ta myśl mnie przerażała. Próbowałam się podnieść, ale znowu uderzyłam w samochód. Podchodziła do mnie z wrednym uśmieszkiem gotowa wydobyć z siebie ostateczne zaklęcie. Przede mną stanął jakiś mężczyzna, dziwnie znajomy. Zdawało mi się, że go już widziałam. Kathy się przeraziła jego widokiem i zwiała. Była gotowa mnie zabić, a przeraziła się jakimś kolesiem?! Zrozumiałam czemu kiedy odwrócił się do mnie przodem. Był to demon. Ten sam, z którym rozmawiała Rose. Wstałam gotowa do walki. Kiedy chciałam na niego skoczyć, ktoś chwycił mnie za rękę.

- Zostaw go. On jest po naszej stronie - była to dziewczyna o różowych włosach. Nie wierzyłam jej słowom.

- To przecież demon! - oburzyłam się.

- On nie jest taki jak oni - patrzyła się na mnie błagalnie - zaufaj mi, proszę.

- Rose... -zaczęłam, próbując osłonić ją własnym ciałem.

- On jest dobry - spojrzałam się na demona. Nie atakował, był spokojny i smutny. Zaraz... smutny? Rose była gotowa klęknąć i prosić bym jej uwierzyła. Postanowiłam jeden raz ominąć reguły wpajane od dziecka. Dla Rose. Kiedy się rozluźniłam puściła moją rękę. 

- Jestem Eleanor - wyciągnęłam dłoń w stronę przystojnego demona. 

- Willy - uśmiechnął się niepewnie.

- Dziękuję - szepnęła mi do ucha przyjaciółka.

Macie 11 rozdział? Spodziewaliście się takiego czegoś? KOMENTUJCIE. Im więcej waszych opinii, tym szybciej rozdział.; 3 

Tak przy okazji założyłam nowego bloga z opowiadaniem. "Stracona". Dopiero zaczęłam i zapraszam was na nie. ; 3 Będzie mi miło jeśli również wam się ono spodoba, a wydaje mi się, że  nie jest złe. To zależy od WAS ! ;) 

Kocham was i do zobaczenia w następnym rozdziale .. ; )